De tocht naar het eindpunt kost overigens voor 3 personen samen 42 baht, grof omgerekend 1 hele euro. Dat is het voordeel als je gewoon met de Thai meereist en niet met de toeristenboten gaat. Bovendien geeft het een veel reëler beeld van het dagelijks leven hier. We stappen uit voor een overtocht met het pontje naar de Wat Arun. Eigenlijk niet normaal dat we deze in al die voorgaande jaren nog nooit hebben bezocht. Want jongens wat is dit weer de moeite waard. Het pontje vanaf de Tian pier kost overigens 9 baht voor drie personen. Reken maar uit, ca. 21 eurocent.
Vanaf de rivier heb je al een fraai gezicht op de tempel van de dageraad, zoals de Wat Arun ook wel wordt genoemd. Aruna is de Indische god van de dageraad. De volledige naam van de tempel is Wat Arunratchawararam. De naam is overigens in de loop der tijd verschillende malen veranderd. De bouwstijl van deze tempel lijkt op die uit de Khmer cultuur. De prang stamt uit het begin van de 16e eeuw. De pagode in het midden van het tempelcomplex is 79 meter hoog. De 4 prangs rondom de centrale pagode bevatten standbeelden van Phra Phai, de god van de wind. De gebouwen zijn eigenlijk opgebouwd uit meerdere losse delen. Lijkt de tempel van afstand wat saai, grijs van kleur, in werkelijkheid is het helemaal ingelegd met mozaiek van meerkleurig chinees porselein. Schitterend. De foto’s die we maakten moeten het verhaal maar verder vertellen. (Het allermooiste geven we hier nog niet bloot. Dat gebeurt later thuis of in een album of plaatsing op een specifieke site)Koning Rama II restaureerde de tempel en ook onder Rama IV werden restauraties uitgevoerd. De Wat Arun is een koninklijke tempel gewijd aan koning Taksin die leefde van 1734 tot 1782. Hij was de enige koning van het koninkrijk Thonburi. Deze koning heeft een belangrijkerol gespeeld in de geschiedenis van Thailand. Hij bevrijdde Siam (Thailand) van de Birmese bezetting na de 2e val van Ayutthaya en bewerkstelligde de eenwording van Siam. Ayutthana werd in die strijd volledig verwoest en daarom werd Thonburi als nieuwe hoofdstad benoemd. Taksin besteedde veel aandacht aan de ontwikkeling van politiek, een goed bestuur en stimuleerde de economie en daarmee het welzijn voor de bevolking van Thailand. Hij knoopte betrekkingen aan met verschillende andere landen waaronder Nederland. Als erkenning werd hij later bekroond met de titel Maharaj (De Grote)
Als we verder de door Bangkok meanderende rivier opgaan missen we het station waar we van de boot hadden willen gaan om per longtailboot over de kanalen te gaan varen. Dit is eigenlijk alleen maar een geluk. We komen in een woonwijk terecht waar we wat meer van het echte leven te zien krijgen. Maar overal hele vriendelijke en goedlachse mensen.
Uiteindelijk komen we bij een man terecht die beweert een longtailboot te hebben en tegen kleine vergoeding zo’n anderhalf uur met ons over de kanalen wil varen. In feite is hij volgens ons een soort "makelaar" in kanaaltochtjes. De eerste de beste boot die zonder passagiers voorbij komt wordt aangehouden en we kunnen instappen voor een toer. Het grote voordeel voor ons is dat we niet in een toeristenboot mee hoeven waarin een door een megafoon tetterende gids in een ijltempo zijn/haar verhaal afraffelt en we kunnen de boot laten stoppen waar we willen. We hebben wel een beetje moeten pingelen maar voor een redelijke prijs hebben we een fantastische toer over de kanalen gemaakt. Links en rechts van ons zien we behuizing van zeer armzalig tot iets rijker. Maar af en toe kijk je door de dingen heen en vraag je je af wie zou er nu het gelukkigst leven? Overal vrolijk wapperende vlaggen en schitterende beplanting, rijkbloeiende bougainville en de fraaiste orchideeën. Er wordt gevist, gewassen, gekookt, gezwommen, geluierd en overal enthousiast gezwaaid. Onderweg kopen we drankjes van een mevrouw die waarschijnlijk van de floating markt, de drijvende markt, komt die we even later passeren. Het kan niet missen, ze wil dat we foto’s maken. Ik krijg zelfs een speciale hoed opgezet en zal en moet met haar op de foto.
Lekker lui achteroverleunend schrijf ik alvast zo tussendoor wat voor mijn “blogje of the day”. Ineens doemen de blinkende daken en versieringen van het koninklijk paleis en omgeving weer op. Het is gedaan met de rust. We zijn weer op de Chao Praya rivier. We worden keurig netjes afgezet bij een halte van de boot die als openbaar vervoer dienst doet. We zien nu nog duidelijker dan vanmorgen hoe hectisch het er aan toe gaat. Meerdere keren zien we dat mensen niet op tijd van de boot af kunnen en dus mee moeten varen naar de volgende halte om vervolgens de volgende boot naar een stop terug weer te nemen. Wij leggen het laatste stuk naar het hotel met de metro af. Ik voel me langzamerhand wel leeglopen of moet ik zeggen vollopen. De energie is op, de benen lijken wel van lood. We drinken nog een (de eerste echte lekkere) cappuccino. Een oppepper die we goed kunnen gebruiken, net als de paar uur rust die we nemen voordat we met Sarawut uit eten gaan. Hij vertelt ons nog tig verhalen over het leven dat je leidt als monnik, welke regels gelden, Boeddhistische principes etc. Maar dat komt later nog wel eens aan de orde. Meer, meer dan genoeg voor vandaag. En morgen, mijn moeder zei het vroeger altijd al: morgen komt er nog een dag waar de muizen nog niet aangezeten hebben. Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten