Feest

8 februari. Ja weer een jaartje ouder. Een heel leuk begin van de dag vandaag. Allereerst natuurlijk de felicitaties van Aad met een hele mooie Thaise kaart en wegwerpcameraatje dat ik later mag inruilen voor een andere. Superbe want onze camera wordt voor mij te zwaar om te hanteren.  En dan een vrolijk “lang zal ze leven”  voorgeprogrammeerd vanuit Youtube. (binnen ons gezin hebben we een apart genre lang zal ze leven muziek) Oh oh als dat laptopje toch was thuis gebleven. Even later komt Henriette, net als wij, klaar voor het ontbijt. Van haar krijg ik naast de felicitaties een nieuwerwets schuifspel. In elk schuifblok een foto van een van ons, onze kinderen, hun liefjes en van Henriette zelf natuurlijk met proficiat daarop. Leuk, leuk. Het feest blijkt nog maar net begonnen. Eerst krijg ik een van een servet gevouwen feestmuts op. Ik lijk verdorie  Frau Antje wel zie ik later. Dan komt Aad met een grote taart versierd met roosjes en tekst. Voor de eerste keer in mijn leven zie ik dat de bakker er zelfs een mes bijlevert. Het ontbijt was eigenlijk al meer dan voldoende maar vooruit dan een heel klein stukje nu. Henriette moet toch een beetje mee kunnen vieren. Als we teruglopen langs de receptie word ik daar nog eens verrast. Ik krijg een mooi boeket aangeboden namens het resort. Enne, ….  ja betalen dat moet natuurlijk voor vertrek daar ook nog gebeuren.



Dan is het tijd om afscheid te nemen van Henriette. Zij gaat vandaag naar huis. We hebben met z’n drieën 3 fijne weken gehad. We laten Ao Nang Paradise resort letterlijk en figuurlijk (foto) achter ons.

Wij gaan richting de oostkust. De route loopt door een heel rustig gebied. De omgeving is weer om van te smullen. Man, hier krijg ik volgens mij nooit genoeg van. Verkopers met  massa’s fraai opgestapelde mandarijnen, eindeloze plantages, volgepakte, zeg maar overladen vrachtwagens en af en toe een kleine nederzetting. Anders kan ik het niet noemen. De mensen wonen er onder heel primitieve omstandigheden. Wat ik nog nooit eerder gezien heb is de manier waarop palmen op een soort van eilandjes in ondergelopen, moerassig gebied worden opgekweekt. We zien dat we sowieso door een vochtiger gebied rijden. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat dit de naweeën zijn van de enorme hoeveelheid regen die Thailand in het afgelopen regenseizoen te verwerken heeft gehad. Dat moet ik toch eens navragen. Als we in de buurt komen van de provincie Nakhon Si Thammarat wordt het wat drukker op de weg. Nadat we de U-bocht aan het einde van de 4014  richting NST hebben genomen doemen de bekende klaksteen rotsen, nu die van de oostkust aan de Golf van Thailand, op. We naderen onze bestemming, Ekman garden resort in Sao Pao, ca. 10 km onder Sichon. Wat worden we hartelijk, heel hartelijk ontvangen. In de mails die we af en toe uitwisselen krijgen we altijd big hugs. Nou die krijgen we nu echt. Hartstikke leuk. Iedereen is oprecht blij ons weer te zien. Vorig jaar zijn we ook in dit kleine, maar super resortje geweest. Natuurlijk moet ik wel even de taart afgeven zodat die tot  vanavond in de koeling kan staan. Er gaat een lichtje branden en ja hoor, er wordt meteen van alles geregeld.  We zijn om kwart voor twee hier aangekomen en tot bij vieren is het bijkletsen. Als ik in onze bungalow kom is alles versierd met bloemen. Het valt trouwens op hoe de tuin hier in het afgelopen jaar gegroeid is. Overal  planten, bloemen, bloemen en nog eens bloemen en niet de minste. Nog weldadiger dan het vorig jaar. Ik moet er deze week maar eens een kort filmpje van maken en in deze blog plaatsen.
Ondertussen komen er via sms, mail en telefoon gelukwensen binnen. Aad gaat nog even zwemmen, ik blijf in ons huisje, fijn een poosje horizontaal gestrekt. Om een uur of acht komen de gasten bij het barretje bij elkaar. We maken kennis met hen. Het is weer een bont gezelschap, zowel qua nationaliteit als qua gedrag, karakter. Ik weet het, ik heb snel een oordeel, maar dat is nu eenmaal zo. Ik spreek ook geen enkel waardeoordeel uit, ik constateer alleen. Wie mij kent zal verbaasd zijn. Ik zelf ook trouwens. Ik heb kikker gegeten bij de borrel vooraf!!!!! Het billetje ging nog wel, maar voor de rest hhhmppfffgrmm. Om kwart voor negen kunnen we aan tafel. We zijn met 14 personen. In een korte tijd is de hele tafel bedekt met allerlei gerechten. Wat wordt hier veel aandacht aan besteed zeg, het is een grote feestelijke dis. Na het eten gaat het licht uit en mijn taart verlicht met kaarsjes en versierd met bloemen wordt onder luid gezang van iedereen naar buiten (alles speelt zich in Thailand buiten af) gebracht. Alle gasten zijn door Anna ingelicht. Ik wordt toegezongen in het Nederlands, het Zweeds, het Engels, Thai en nog wat ondefinieerbaars. Natuurlijk moet ik de kaarsjes uitblazen. Ik tel ze, het zijn er 17. Mijn buurman vindt dat ik er oud uitzie, want zo grapt hij “I thought you were over 20 years old”. Nou als dat geen compliment is, weet ik het niet meer ook al is het een beetje de “omgekeerde waarheid” natuurlijk. We kletsen nog wat na. Rond elf uur is bij iedereen het kaarsje wel zo ongeveer opgebrand. Langzaam gaat het lichtje uit. Welterusten, good night, schlaf gut, snurkewol.